Het is bijzonder dat ze zich niet alleen de ellende van de wereld aantrekt, maar er ook iets aan is gaan doen

“Het was hier ook onvoorstelbaar, met alle doden die buiten lagen en het ontbreken van de nodige voorzieningen.” Aldus Sophie  Lambrechtsen – ter Horst. Als kind van vijf jaar maakte ze mee hoe haar moeder Kate ter Horst zich in de pastorie naast het Oude Kerkje in Oosterbeek ontfermde over de vele gewonde Britse militairen die daar tijdens de Slag om Arnhem werden opgevangen en verpleegd.

“Mijn nichtje Alexa heeft zeker zoveel ellende gezien als mijn moeder. Het is bijzonder dat ze zich niet alleen de ellende van de wereld aantrekt, maar er ook iets aan is gaan doen.”

Alexa ter Horst, kleindochter van Kate ter Horst, was als tropenarts voor Artsen zonder Grenzen in de jaren 2008-2011 werkzaam in conflictgebieden als Sri Lanka en Congo. Ze heeft daar ook haar partner ontmoet en zou zich wel weer willen laten uitzenden, zij het, nu zij twee kinderen hebben, naar veiliger gebieden.

Tijdens haar uitzendingen voor Artsen zonder Grenzen deed Alexa ter Horst verslag aan familie en vrienden. Hier twee fragmenten, uit Sri Lanka respectievelijk Congo.

Welcome to hell
We behandelen de hele dag gewonden, voornamelijk granaatscherfwonden, schotwonden, uitputting, breuken, koorts en veel meer. We gebruiken alle verbandmaterialen die we hebben, improviseren mitella’s van lakens, spalken van wat we ook maar kunnen vinden, geven antibiotica mee om maar te hopen dat wonden niet verder infecteren en sturen alle ernstige gevallen naar het ziekenhuis.

Het ziekenhuis is overvol, kan je bijna niet meer lopen. Mensen zijn familieleden kwijt, weten niet waar de rest van de familie is terechtgekomen, zijn uitgeput na dagen zonder eten omdat ze al maanden op de vlucht zijn geweest voor de frontlinie.

Kampen worden met een verbluffende snelheid opgebouwd met redelijke voorzieningen maar stromen met een nog hogere snelheid vol. Wij hebben helaas maar beperkte capaciteit dus we werken zoveel we kunnen. Het is moeilijk onvoldoende te kunnen doen en fysieke en psychische uitputting liggen (ook na drie dagen al) bij iedereen op de loer.

Horrorfilm
Woensdagavond om 22.30 uur speelt er zich in een dorp hier 2 uur rijden vandaan een horrorfilm af: 8 mannen dringen het dorp binnen met hamers en hakken op alle hoofden in die ze tegenkomen. Ze stelen niets, schieten niemand dood maar slaan zo’n 16 mensen letterlijk de kop in. Donderdagochtend rent een van de community health workers het hele eind naar ons ziekenhuis en informeert de BCZ (bureau central du zone) over wat er gebeurtd is.

Wij krijgen halve informatie en vertrekken met één auto om te zien wat we kunnen doen. Daar aangekomen is de ernst van de situatie snel duidelijk en de dokter en verpleegkundige die mee zijn verplegen alle wonden, prikken infusen, zien een van de slachtoffers ter plekke overlijden en tellen verder nog twee overledenen. Ze nemen zo veel mogelijk patiënten mee en vragen om hulp, wij hebben geen andere auto’s op de basis op dat moment dus we vragen de BCZ om met hun ambulance uit te rukken.

We ontvangen de eerste gewonden, maken kamers vrij in het ziekenhuis en beginnen met triage en behandeling. We hechten de hele verdere dag hoofdwonden en maken de balans op: 7 mensen in coma met schedelbreuken en 8 ernstig gewonden.

Ik heb nog nooit zoiets inhumaans met eigen ogen gezien. Het is bekend dat Congo te verschrikkelijk is om over na te denken, het gewelddadige leven van alledag beschreef ik al eerder maar dit plús het verhaal dat overal in de internationale pers kwam over het dorp in het zuiden dat drie dagen verkracht werd, is wel redelijk over de top.

Ze zijn hier niet goed wijs en de wereld is ziek, dat is geloof ik het enige dat ik erover kan zeggen. Daarnaast lijkt me dit het levende bewijs dat noodhulp wél belangrijk is ondanks alle discussies die daarover gevoerd worden in de pers in het veilige Nederland. Wij blijven daarom alles op alles zetten om dit soort slachtoffers zo veel mogelijk bij te kunnen staan.