Ons (on)vermogen je in de ander in te leven
“In het Handvest definieert Karin Armstrong de kern van compassie als het vermogen je in de ander in te leven.” Aldus Sophie Lambrechtsen bij de opening van de conferentie. “In 68 jaar herdenken oefenen we dat vermogen en ervaren we ook het onvermogen om je in de ander in te denken.
We herdenken hier de gestorvenen, militairen die sneuvelden, van beide partijen. Maar je kunt je niet voorstellen wat deze mensen hebben doorgemaakt. Toen ik uit de kelder kwam, was ik vijf jaar. In de bocht van de Schelmseweg zag ik vijf dode Duitsers liggen. Dat was mijn eerste ervaring van compassie.
Wilfred Owen beschrijft in Strange Meeting, de laatste aria van het War Requiem, de ontmoeting van een soldaat met de man die hij de dag ervoor dood heeft geschoten. Ze praten dan over de verschrikking van de oorlog, hóe erg het is en dat ze dit niemand meer kunnen vertellen, The truth untold.
Bij het samen delen van verdriet komt door tranen een glimlach. Bij een regen van tranen, waar de zon doorheen komt, ontstaat een regenboog, het logo van Bridge to the Future. Laat deze dag van compassie ons in alle mogelijke kleuren vreugde geven, op weg, over de brug, naar de toekomst.”